Tante had haar kaartje weer eens nodig

Gisteren op weg naar huis reed ik, zoals altijd, een stuk tussen de auto's, en ik werd ingehaald door een motorrijder die me iets toeriep toen hij me inhaalde. Bij het stoplicht moest hij wachten, en ik ging naast hem staan om te vragen wat er was. Ik kon het al raden: hij vond dat ik op het fietspad moest rijden...
Ik zei hem dat ik daar mág rijden (geloofde hij natuurlijk niet), dus ik vroeg hem of hij de wetstekst wilde zien. "Zet 'm dan daar maar aan de kant", zei hij. Dat hoor je niet vaak als reactie, maar ik vond het prima, en parkeerde de Strada aan de zijkant van de weg.

Nog steeds wist hij zeker dat ik daar niet mocht rijden en dat ik er een bekeuring voor zou krijgen, en ik vertelde dat die dan toch geseponeerd zou worden. Daarop kwam de aap uit de mouw, of liever, de politiebadge uit de jas....

Een politieman, op de motor op weg naar huis, en hij begon over Artikel 5 van de Wegenverkeerswet (je mag geen gevaar of hinder veroorzaken), en ik begon óók over Artikel 5, maar dan van het RVV.

Dit geplastificeerde kaartje zit altijd in mijn vm-tas; hoe handig toch!

Artikel 5 lid 4 kende hij nog niet...

Uiteindelijk werd het een beschaafd en prettig gesprek, waarna ik (over de weg, tussen de auto's) mijn rit hervatte, en deze politieman hopelijk in het vervolg onthoudt dat Tante wel degelijk op de rijbaan mag.

Groet,

Erwin en Tante Lies