Na het verschrikkelijke ongeluk op 27 december jl. en 2
weken van hoop, vrees en vooruitzicht op herstel is Erwin op 12 januari in de
vroege ochtend in zijn slaap overleden. Dit was en is een enorme schok voor ons en we missen hem ontzettend.
Erwin heeft heel veel plezier beleefd aan het onderweg-zijn
met Tante Lies, zoals duidelijk blijkt uit de mooie verhalen die hij hier heeft
beschreven. Daarnaast mocht hij graag knutselen aan de fiets – en dat deelde hij
altijd van harte met jullie.
Wij willen iedereen van harte bedanken voor alle lieve
kaarten, blijken van medeleven en jullie aanwezigheid op de condoleance of
uitvaart-plechtigheid. Het doet ons goed dat jullie zo’n hechte groep vormen en
dat Erwin daar deel van heeft uitgemaakt.
Namens Erwin en Tante Lies: “Het ga jullie goed en vaar-wel”
Op de laatste dag van mijn recente velomobieltocht begon Tante Lies af en toe uit zich zelf naar een ander achtertandwiel te schakelen, en als ik zélf schakelde leek het ook niet zo precies te lukken. ik snapte er niks van. Zou mijn versnellingskabel los zitten? Was mijn schakelhendel kapot? Was er iets met de derailleurveer die ik had vervangen?
De dagen erop werd het steeds maar erger, tot het op woensdag zelfs zo erg werd dat de ketting niet meer geruisloos over de tandwielen liep maar luid begon te ratelen toen ik vlak bij mijn huis was.
Nu werd het toch tijd voor nader onderzoek, dus bouwlamp erbij, derailleurkapje eraf geschroefd, en eens goed gekeken. Inderdaad, de ketting liep niet goed over het bovenste derailleurwieltje. Dat was natuurlijk dat geratel. En de derailleur zelf stond ook niet echt netjes onder de tandwielen.
De ketting loopt net naast het bovenste derailleurwieltje
Wacht eens! De derailleur stond helemáál niet goed meer. De imbusbout waarmee hij aan de achterbrug vast zit bleek grotendeels los te zijn gedraaid...
Met de juiste imbussleutel was vastdraaien niet zo moeilijk. Roef gaf nog wel de tip er wat Loctite schroefborgmiddel tussen te doen, anders steken de schakelgeesten binnen de kortste keren weer de kop op.
Er kwam een vrij ruime hoeveelheid loctite uit het flesje
243 is hiervoor de goede sterkte
Vanmorgen schakelde en reed de Strada weer alsof ze gisteren gemaakt was. Heerlijk.
Ook dit jaar had Ruud uit Gouda weer een prachtige tocht voor ons uitgezocht, die we dit weekeinde met zijn zessen hebben verreden: Ruud, Victor, Pim, Henri, Wilco en ik. Ruim 500 kilometer door Noord-Holland, Friesland, Groningen, Drente, Overijssel, ruim om het IJsselmeer heen.
Bij het Lauwersmeer
Vrijdagochtend om 9 uur werd ik thuis opgepikt.
Op de pont over het Noordzeekanaal
Bij de pont over het Noordzeekanaal voegde Wilco zich bij ons, en via een uitstekend verzorgde lunch in Noord-Scharwoude gingen we de Afsluitdijk op. Met een beetje wind in de rug werden daar topsnelheden van ruim boven de 50 gehaald, dus dat ging als een speer.
Voor het eerst(!) reed Tante Lies over de Afsluitdijk
Via Harlingen reden we tot Sint Jacobiparochie waar we overnachtten in een Bed&Breakfast, en ons bol en rond aten in de plaatselijke snackbar.
Ze staan er echt alle zes op.
De volgende morgen reden we via de dijk aan de Waddenzee richting het Lauwersmeer, onderweg glibberend door grote hoeveelheden schapenstr*nt. De schapen die voor ons uitrenden verzorgden nog een aanvullend spikkelpatroon op onze fietsen omdat zij óók door de kak renden.
Tante Lies met spikkels
Wilco gebruikt een polletje gras om de Bak te ontkakken. Om je vingers bij af te likken...
Henri reed als enige op een open ligger, en kon zijn bidonnetje daarna niet meer gebruiken omdat het drinktuutje verdachte kleuraccenten vertoonde. Ook waren er ontelbare hekjes op de dijk geplaatst, waarvoor we telkens moesten stoppen, zodat een van ons uit de fiets kon klimmen om het hekje voor de anderen open te houden.
Hele smalle hekjes
En wat bredere
Zelfs de schoenen der velomobielrijders bleven dus niet schoon. Gelukkig kwamen we op de dijk ook een mooi stalen monument tegen om onze schoenen eens fijn ritmisch schoon te stampen.
De Dijktempel bij Marum
De SPD-dans
Vanaf het Lauwersmeer ging de route het land in, richting Hollandscheveld. Onderweg kreeg ik zelf tot twee keer toe een lekke achterband, veroorzaakt door een heel klein zwart scherfje steen(?).
In Hollandscheveld hadden we onze tweede overnachting, en een uitgebreide avondmaaltijd bij een echt Chin. Ind. Rest.!
En dit aten we dus allemaalop.
De inspanningen begonnen inmiddels wel hun tol te eisen: al dat eten, al dat bier, dat hakt er in!
Mijn linkerbeen was inmiddels al afgesleten.
Zondagochtend om 8 uur vertrokken we alweer voor de laatste etappe, en via Kampen en Harderwijk reden we tot Maarssen, waar de groep opsplitste voor het laatste stuk naar huis.
Drassige grond daar in Kampen, alles is scheef.
Al met al werd het voor mij een prachtige tocht van 506 kilometer. Ik verheug me nu al op een vervolgeditie in 2019.
Dank aan Wilco, Pim, Henri, Victor, en een beetje extra veel dank aan Ruud voor het organiseren.
Net als vorig jaar heb ik ook nu weer een weekeindje gekampeerd op Texel met wat medefietsers: Theo, Belle, Dave, George, en een bezoek van André.
Vrijdag reed ik in een uurtje of 3½ naar Den Helder, waar ik slechts eventjes op de pont moest wachten
op de pont over het Noordzeekanaal
Fiets je lekker door, kom je voor een hek te staan..
Een verantwoorde lunch: pretzel en cola
Op Texel was het nog maar 9 kilometer naar de Vrije Vogel, waar ik mijn tentje opzette, even ging douchen, en alvast boodschappen ging doen voor het avondeten. Ik had aangeboden ook te koken voor Belle, Dave en Theo. De pasta ging met grote hoeveelheden naar binnen. Als verantwoord extraatje hadden we ook nog appelflappen (want dat telt toch als fruit?).
Op de camping
Mijn klompen moesten ook weer mee: daar kun je mee door het natte gras lopen zonder natte sokken te krijgen, en ik kan er ook best een eind op wandelen.
Mijn speciale spd-klompen moesten ook mee
Zelfs een stoeltje gaat mee in de fiets
Belle en Dave waren met de mountainbike, en ze hadden hun allernieuwste ultralight tentje van De Keizer mee om te testen. ;-)
Belle en Dave testen de nieuwste ultralight-tent
Grote borden pasta werden zo naar binnen geschoven
Ook konden we lekker buiten zitten
Zaterdag zijn we naar het Juttersmuseum geweest met zijn viertjes.
Het juttersmuseum werd ook bezocht
Daar moesten uiteraard ook wat foto's voor Belle's Blog worden gemaakt.
Belle maakt een foto voor haar blog
's Middags meldde ook George zich. Die kon ook mooi aanschuiven voor de nasi die ik gemaakt had.
Op dag twee schaftte de pot nasi
's Avonds hebben we nog een wandelingetje gemaakt naar Oudeschild.
Belle ging even haar eigen weg
Op de dijk bij Oudeschild
Zondagmorgen had ik de pont van 10 uur alweer om, via mijn tante in Alkmaar, weer naar huis te gaan.
Bijna iedere velomobielrijder zal dit wel herkennen: er zit een geluid in de fiets wat er niet hoort te zijn, en je zoek je suf om er achter te komen wat het is. Een soort vaag gekreun, in combinatie met rollende knikkers op een parketvloer, zo klonk het achterin de mijne. Nu weet ik heel zeker dat er géén parketvloer in het binnenste van Tante Lies ligt, maar ik heb toch serieus de fiets helemaal nagezocht op losse dingetjes die geluid konden veroorzaken.
Door de Strada op de zijkant te leggen en eens flink te schudden kwam er inderdaad nog een metalen ringetje tevoorschijn, maar helaas, dat was niet de oorzaak van de herrie.
De achterveerpoot dan? Die had ik al eens uit elkaar gehaald, waarbij ik er toen achter kwam dat zo'n Peter-de-Rond-veerpoot onder spanning in elkaar zit, en dat je hem dus niet zomaar weer in elkaar kunt zetten. Dus daar moest ik eerst een persje voor maken. Zo gezegd, zo gedaan, uit elkaar gehaald, mooi in het vet gezet, en weer dichtgemaakt.
Maar helaas, dat was het ook niet. Toen werd het toch serieus de tijd voor speciaal gereedschap om gericht op zoek te gaan naar de bron van de geluiden. Een stethoscoop was niet zo heel duur bij de automaterialenhandel.
Daarmee kon ik mooi luisteren naar de geluiden van de lagers.
De velomobieldokter doet onderzoek
Een echte stethoscoop voor mechanische onderdelen
Ook heb ik nog beeld- en geluidsopnames binnenin de fiets gemaakt:
Deze opnames heb ik laten horen aan een groepje mede-velomobielrijders, en aan de deskundigen bij Velomobiel. Ook heb ik nog tijdens het rijden met de stethoscoop geluisterd naar geluiden in de achterbrug van de fiets. Daarbij ontdekte ik dat er een kloppend geluid kwam uit het linker ophangpunt van de achterbrug, waar hij vast zit aan de wielkast (goede tip Marco!).
Het advies van Theo uit Dronten was om de achteraslagers te vervangen, en zelf besloot ik, als de achterbrug dan toch uit de fiets ging, om meteen een nieuw freewheel te monteren, en eens goed naar dat linker ophangpunt te kijken.
met deze astrekker is demonage een fluitje van €0.01
De astrekker-de-luxe dus maar weer eens uit de vm-tas gehaald, en binnen een kwartiertje was de hele achterbrug uit de fiets gehaald.
Zo'n achterbrug wordt altijd lekker zwart van het kettingsmeer
In het oog zit een klein richeltje; teken dat het lager daar niet precies pas zit.
Een van de lagertjes van het linker ophangpunt viel spontaan uit de behuizing; die zat dus alvast niet goed vast. Je kunt ook zien dat er een soort richeltje in het bevestigingsoog zit; dat lagertje gaat nooit precies strak vast zitten, tenzij ik een vulplaatje tussen behuizing en lager gebruik. Zo'n vulplaatje kun je prima uit een stukje van een frisdrankblikje knippen. Liefhebbers van Robert M. Pirsig's Zen And The Art Of Motorcycle Maintenance zouden dit overigens liever met een bierblikje doen...
Een aluminiumfrisdrankblikje en het eruit geknipte plaatje
Daarna de lagertjes, en het stripje aluminium, met een beetje loctite vastgezet.
Gelukkig maakt het niet uit dat een van de lagers ondersteboven zit...
Daarna werd het tijd voor de nieuwe achteraslagers.
De lagerpers in actie.
Met een, zelf van een eind M12 draadeind en wat ringen en bouten gemaakt, lagerpersje werden de nieuwe lagers in de achterbrug gezet.
Daarna de hele boel weer in elkaar gezet, en een proefrit gemaakt. Wat een stilte! Alleen het geruis van de ketting over de tandwielen komt nog uit het achteronder van de fiets. Heerlijk!!
En dat allemaal precies op tijd voor de grote reis naar Texel van volgend weekeinde. En nu goed onthouden hoe dit geluid klonk, dan weet ik de volgende keer sneller wat ik eraan moet doen.
Nadat ik al vaak hele mooie foto's van Rob "Quest 171" van de molens bij Kinderdijk had gezien vond ik het nu toch eens tijd om daar zelf heen te rijden met Tante Lies.
Via Brouter.de een mooie route bij elkaar geklikt, en karren maar.
Het is echt indrukwekkend hoeveel moois er langs zo'n route in ons eigen land te zien is.
Niet zo mooi gefotografeerd als Rob het kan...
Het was wel erg rustig bij de molens, ik had verwacht hele hordes toeristen te horen gillen bij het aanschouwen van mijn velomobiel, maar dat zat er vandaag helaas niet in.
Ja, ik ben het echt zelf!
Onderweg ook nog even taart gegeten bij de Koffiemolen (waar ze gelukkig ook thee hadden).
Nu eens geen appeltaart.
En na 152 kilometer was ik weer thuis; een mooi ritje, weer eens een blogpostje waard.
