Het antwoord is 7

Ik vroeg me laatst af, toen mijn linkervoorwiel voor zichzelf wilde beginnen, hoe vast de bouten van het voorwiel nu eigenlijk aangedraaid moesten worden.

Het zijn maar m5 boutjes, die ik normaliter met een imbussleuteltje vast zet. Te los is niet goed, want dan komt je wiel los, te vast is ook niet goed, want je wilt de bout niet afbreken in de as. 

Gelukkig kan Sir Isaac Newton ons helpen

Nu heb ik toch maar eens de momentsleutel erbij genomen om te meten hoe vast ik ze zet als ik ze met de imbussleutel aandraai. 

Zo eentje van 5-25 Nm had ik nog liggen

Ik kom daarbij op een waarde van ongeveer 7 Nm, hetgeen ook in lijn is met info die ik daarover op internet vind.

Dus dat hanteer ik nu maar. Tot dusverre blijven de wielen weer keurig op de as zitten.

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies had een snee in haar neus

Tante Lies stond bij leven niet bekend om haar overmatig drankgebruik, verre van dat, maar recent ontdekte ik toch dat ze rondreed met een snee in haar neus. Daar moest wat aan gedaan worden!

Het is een beschadiging van niks, maar je voelde dat de sterkte eruit was

In Dronten bestelde ik een (veel te) ruime hoeveelheid carbon en kunsthars, bij de verfwinkel liet ik een spuitbus met verf vullen met precies de kleur van mijn derailleurkapje (dat neemt makkelijk mee de winkel in), en ik kocht ook twee componenten plamuur voor boten-gebruik.

Voor het lamineren heb ik de handleiding van Velomobiel.nl gebruikt. Omdat het uitharden gedurende 24 uur bij 20-25° C. moest plaatsvinden werd de Strada weer zonder voorwielen het huis binnengetild en daar behandeld.

De volgende dag heb ik de buitenkant bijgewerkt. Daarbij merkte ik meteen dat de sterkte terug was gekomen in de plek waar de scheur had gezeten. Schuren, plamuren, schuren, nog meer plamuren, net zo lang tot ik de beschadiging niet meer kon voelen.

Eerste plamuur zit er op

Helemaal glad geschuurd

Bij dat laatste gebruikte ik een tip die ik bij Wheeler Dealers had gezien: stop je hand in een plastic zak en beweeg dan met je vingertoppen over de beschadiging. Dan voel je beter dan met blote vingers of het plamuurwerk echt strak is.

Daarna heb ik de eerste laag verf erop gespoten; daarbij had ik de rest van de fiets afgedekt met dun plasticfolie tegen de spuitnevel.

Met plasticfolie en papier houd je de rest van de fiets schoon

Zelfs na één laagje verf is de beschadiging al bijna niet meer te zien, en toen ik vanmorgen in het donker de gerepareerde plek met mijn vingers probeerde te vinden lukte dat niet eens meer!

Na één laag verf. Het is dat ik weet waar het zit, maar anders...

Na een tweede laag verf is het nog moeilijker te vinden.

 Ik ben best tevreden met het resultaat.

Groet

Erwin en Tante Lies

Op twee wielen verder?

Vanmorgen reed Tante Lies wat zwabberig door de bochten, meestal een teken dat ik een lekke band vóór heb, maar even knijpen in de voorband, onderweg bij een stoplicht, wees daar toch niet op. Toch leek het weggedrag op een slappe linkervoorband te wijzen.

Op het werk na het uit de fiets stappen nogmaals geknepen, en inderdaad, de band was hard. Vreemd...

Later op de dag, toen ik alledrie de banden even controleerde, en ze alle drie goed hard bleken, gaf ik, zonder zelf precies te weten waarom, even een licht rukje aan het linkerwiel, en... het hele linkerwiel bleek los te zitten! Toen ik het wieldoekje eraf haalde lagen bout, ring en dopje los op de grond.

Ik had daarover wel eens een blogbericht gelezen, maar nooit gedacht dat het mij ook zou overkomen.

Het losse boutje viel er zó uit

Helemaal los op de as. Je ziet de rand van de remschoen zitten.

Tante was dus vanmorgen bijna in een tweewieler veranderd. En ik wil niet eens bedenken wat er dan gebeuren kan. Ik reed lekker hard, dus iets met over de kop en AU! ligt voor de hand.

Ik ben heel blij dat dit goed afgelopen is, en zal voortaan mijn voorwielbouten goed vast zetten, misschien wel met een momentsleutel (nog even uitvogelen met welk aanhaalmoment).

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies heeft nieuwe schoenen

Na mijn moeizame rit van dinsdag reed ik donderdagmorgen bijna met mijn Strada tegen de deur van de parkeergarage op mijn werk. Ondanks ontvetten en opschuren deden mijn remmen het toch niet goed meer. 

De Teflon is klaarblijkelijk in de remschoenen getrokken. Ik reed de helling af om de parkeergarage in te gaan en moest de hak van mijn schoen als rem op de straat gebruiken om niet tegen de deur te knallen. Op zijn Flintstones zeg maar....

Gelukkig had ik wél schoenen aan...

Nu werd het dus echt tijd de nieuwe remvoeringen en ankerplaten te monteren. Hierbij is het verreweg het beste de hele veerpoten van de velomobiel af te halen. Nu heb ik dat klusje vaker gedaan dus dat was niet zo'n probleem. Enige verschil is dat nu ook de kilometertellerkabel van de linker veerpoot losgeknipt moest worden, omdat de veerpoten mee naar de werkbank op zolder moesten, om met behulp van de bankschroef de ankerplaten van de veerpoten af te krijgen. En passant kwam ik er ook achter dat mijn kilometertellerkabel wat beschadigd was, dus dat heb ik ook gerepareerd.

Stilleven met veerpoot en gereedschap

De oude remschoenen waren flink verglaasd

Vervangen van de remschoenen was eigenlijk een redelijk makkelijk klusje, sneller gedaan dan ik tevoren had verwacht.

Een paar beschadigingen aan Tante's neus, opgelopen bij vervelende drempels en randjes, heb ik ook nog netjes geplamuurd en in RAL-1023 geel bijgewerkt zodat daar ook niets meer van te zien is.

Binnen de cirkel zat de beschadiging; niet meer te zien!

Tante remt weer als nieuw, dus ze is klaar voor de langere tochten van de komende tijd (Koningsrit, Belgisch Ligfietstreffen), hard van rem en glimmend van neus. Alleen wel jammer dat ik op het eind nog ontdekte dat ze nog een scheur in de rechter-voorkant heeft die met een carbon-mat gerepareerd zal moeten worden. Dat heb ik nog nooit gedaan dus dat wordt ook weer een nieuwe ervaring....

Geen idee waar dat nu weer gebeurd is...

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies heeft gladde schoenen

Na vier dagen paasvrij ging ik dinsdag weer naar het werk. Nu had ik in die vier dagen best lekker gegeten en gedronken, maar wat viel het Strada-rijden me tegen zeg! 

Het ging zwaar, zo zwaar dat ik onderweg nog gestopt ben om mijn banden te controleren. Vooral vanuit stilstand wegrijden ging alsof ik door de stroop reed. Ik dacht nog, moet je maar niet zoveel op je krent gaan zitten eten...

Zo voelde ik me, maar dan in een velomobiel

Tot ik op mijn werk kwam, remde om de fiets te parkeren, en daarna de Strada op haar plek wilde zetten. Dat ging óók al zo zwaar. Toen ging er een lichtje branden, en jawel hoor, de remmen bleven hangen. Daarom kwam ik vanuit stilstand zo moeilijk op gang: dan had ik net geremd....

Om 's middags niet op dezelfde moeizame manier naar huis te moeten rijden nam ik op het werk de teflon-bus ter hand, en spoot de draaipuntjes van de remhendels bij de remtrommels eens goed vol.

Daarna fietste het fantastisch. Wel jammer dat de teflonspray zijn weg naar het binnenwerk van de rem óók had gevonden, want Tante had plotseling het remgedrag van een oceaanstomer. Dus nu kon ik wel hard fietsen maar niet meer hard remmen. Eng!

Mijn remweg toen ik de teflon-bus gehanteerd had.

Thuis heb ik de remtrommels maar weer ontvet en de remschoenen geschuurd. Deze laatste bleken toch wel aardig versleten na bijna 41000 kilometer, maar de velomobiel remt nu wel weer. En de remmen blijven ook weer een beetje hangen...

Dus ga ik komend weekeind de remmen van Tante Lies toch maar vervangen. De nieuwe ankerplaten inclusief remschoenen heb ik al in huis. 

Groet

Erwin en Tante Lies