Tante en het kale oude mannetje...

Mijn 15 seconds of fame, en dan gebruiken ze juist dat als titelcitaat...

Filmpje op AD website

Hopelijk is iedereen dat weer gauw vergeten...

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies krijgt haar veer terug.

In mijn eerdere blogpost schreef ik hoe ik spinnend naar huis moest omdat de parallellogramveer van mijn achterderailleur was gebroken. Daarna beschreef ik hoe ik met veel moeite een andere derailleur monteerde (waarbij ook een aantal nare vloeken mijn mond ontglipten en het gehele huis met kettingsmeer bezwadderd werd). In een reactie op dat bericht schreef Mick dat ik de ketting helemaal niet had hoeven openmaken, en dat heb ik goed in mijn oren geknoopt.

Een paar dagen later was Wilco die eigenlijk in de Bak hoort te zitten bij mij thuis, en omdat hij toch een nieuwe achterband bij Velomobiel.nl moest bestellen vroeg ik of zij misschien een veer konden meesturen. Ik wilde tóch proberen de oude derailleur te repareren, want ik vond het zonde een derailleur van €175 weg te gooien. En aan alles zag je toch dat kwaliteits- en gewichtsverschil met een derailleur die meer dan €100 minder kostte.

Een paar dagen later kon ik bij de receptie van Wilco's werk een klein pakketje met twéé veren ophalen. Dat was aardig!

Het lijkt de snor van Salvador Dali wel!

Ik ging er bij thuiskomst meteen mee aan de slag, verwachtend dat het een lange, mogelijk vergeefse, worsteling zou worden, maar tot mijn stomme verbazing was het een werkje van vijf minuten om de veer in het parallellogram te spannen. Eén kant van de veer haak je zo op zijn plek, en door een stuk ijzerdraad, door het parallellogram heen, achter het andere uiteinde van de veer te haken, kon ik de veer op de goede plek inhaken. De truc was om het ijzerdraad in de bankschroef vast te zetten, zodat ik twee handen vrij had om de derailleur vast te houden en de veer uit te rekken.

De derailleur met een van de twee veertjes.

Beetje lastig fotograferen met één hand, maar het ijzerdraadje om het haakje van de veer is wel te zien.

De volgende ochtend heb ik de gerepareerde derailleur weer in Tante gemonteerd, deze keer inderdaad zonder de ketting te openen. Even afstellen, en de mooie SRAM X0 doet het weer als vanouds.

De veer zit er weer in.

Derailleur weer op zijn plaats in het achteronder.

Dus nu heb ik in de reserve-onderdelen-bak een bijna nieuwe achterderailleur (net geen 200 km gebruikt) en een extra losse parallellogramveer. Maar dat geeft niet, want Tante Lies schakelt weer als vanouds. 

Groet, wie weet tot ziens bij de Oliebollentocht,

Erwin en Tante Lies

Dat ging maar net goed vanmorgen....

Vanmorgen ging het maar net goed onderweg....

Ik had daar zomaar de Hoofdvaart in kunnen gaan.
Of tegen een boom.

Uiteindelijk toch veilig op mijn werk aangekomen, met een gemiddelde van 26 km/h.

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante, kom even binnen!

Zoals ik in mijn vorige blogpost had geschreven was de veer van Tante's derailleur gebroken, en ik was al spinnend naar huis gekomen. 

De weersverwachting was niet zo best, dus moest de Strada, voor het eerst, toch maar het huis binnen. Dat ging alleen als ik de voorwielen eraf haalde, en de carrosserie schuin hield, en dan met hooguit een paar millimeter speling.

Staat best leuk, zo midden in de kamer, toch?

Daar heb ik een tijdje flink zitten klooien om de derailleur te vervangen. In zo'n donkere huiskamer zie je natuurlijk bijna niks in het achteronder van de fiets, maar een flinke led-bouwlamp bracht uitkomst. 

De oude en de nieuwe. De nieuwe is wel weer 100g zwaarder

Het uiteinde van de ketting, die ik had losgemaakt om hem door het kooitje van de nieuwe derailleur te halen, floepte de kettingbuis in, en ik kreeg hem niet meer te pakken. De trekveer moest er aan te pas komen om de ketting weer door de buis te halen. Toen ik daarna de boel gemonteerd had en controleerde bleek de ketting een halve slag gedraaid te zitten. Weer losmaken dus, en nu wel goed vastmaken. Daarbij kon ik meteen nog wat bagger uit de kettingbuis halen die er bij mijn laatste offroad-expeditie in was gekomen.

En daarna moest Tante het huis weer uit, wederom zonder voorwielen. Hoe kon ik dat nu eens doen zonder haar mooie laklaag te beschadigen? Je zou het breedste punt moeten afschermen met iets. 

Een blik in de linnenkast bracht uitkomst: daar lagen genoeg oude handdoeken om de flanken van de fiets op het breedste punt af te schermen.

Zou ik zo sneller gaan op de rechte einden?

Met een beetje gewurm kwam Tante weer door de voordeur. 

Op blokken, in afwachting van de voorwielen

Buiten werden de voorwielen weer gemonteerd, en nu was de klus wel zo'n beetje klaar.

Straks nog even een proefritje maken, om de derailleur-afstelling te controleren en eventueel bij te stellen.

En ik wil toch eens kijken of ik ergens een derailleurveer vandaan kan halen. Die prachtige lichte SRAM-X0 van €170 zomaar weggooien omdat de veer kapot is gaat me echt aan het hart. Iemand tips over de beste plek om zo'n veer te bemachtigen?

Groet,

Erwin en Tante Lies

Tante Lies laat een veer.

Gisteren reed ik op mijn werk de parkeerkelder uit, in laag verzet tegen de helling op, en toen ik op wilde schakelen gebeurde er....niets. De achterderailleur bleef op het grootste tandwiel staan. 

Zou het derailleurkabeltje gebroken zijn? Dan maar de ketting op het grootste voorblad, en kijken hoe het gaat. Matig dus, als een gek ronddraaiend met de benen kwam ik tot 27 km/h, maar zó snel rondtrappen hield ik maar een seconde of tien achter elkaar vol, en dan moest ik weer wachten tot de snelheid afnam tot zo'n 22 km/h, om dan weer opnieuw te beginnen.

Onderweg begon ik me wel te bedenken dat een kabelbreuk niet zo waarschijnlijk was, want dan zou de veer van de derailleur de ketting juist naar het kleinste tandwiel duwen, en dan zou het juist heel zwaar moeten trappen.

Dus toch maar even gestopt en het derailleur-afdekkapje van de Strada af geschroefd. Daar werd mijn vermoeden bevestigd: de titanium veer die het parallellogram van de derailleur naar buiten duwt was gebroken.

De boosdoener.

Zut alors, dat viel tegen, nu moest ik, terwijl het rap duister werd, nog 24 kilometers spinnend naar huis, en mijn gewone route over de weg kon ik niet nemen omdat ik daar veel te langzaam voor was.

Muziekje erbij, en al spinnend op huis aan dan maar, zorgvuldig overal het fietspad nemend.

Op een kilometer of drie voor ik thuis was vond ik wel dat Tante wat waggelend over drempels ging... Het zou toch niet?

Jawel hoor, ook nog een lekke band erbij. Merde!

Als een slak kwam ik nog net thuis, waar ik de derailleur er in een minuut of wat afgeschroefd had. Onderweg had ik Theo van Velomobiel.nl al gebeld om te vragen of de veer te vervangen is. Dat schijnt niet te kunnen, dus vroeg ik hem meteen een nieuwe derailleur op te sturen. Die is vandaag al bezorgd. Service!!

De komende dagen wordt het koud en nat, dus ga ik toch maar eens proberen Tante Lies door de voordeur het huis in te krijgen. Dat kan eigenlijk nét niet, maar als ik haar voorwielen er af haal lukt het hopelijk net wél. Dan kan ik droog en warm aan het inbouwen en afstellen van de nieuwe derailleur werken.

Zonde als je een hele mooie dure derailleur moet weggooien

Wordt vervolgd....

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante neemt een grote hap

Vanmorgen regent en waait het hard, en als ik van huis ga is het ook nog stikkedonker. 

Bij Warmond is een stuk onverlicht fietspad waar heel vaak modder naast ligt, en vanmorgen was dat niet anders. 

Wat wél anders was, was de bagger die nu ook deels óp het fietspad lag, en helaas zien modder en asfalt er in het donker en de regen er wel ongeveer hetzelfde uit. Ik raakte met het rechtervoorwiel in de prut op het fietspad, en daarna met de hele Strada naast het fietspad. De remweg die dat veroorzaakte was ultrakort. Vervolgens moest ik de kap eraf doen, in de zeikende regen uit de velomobiel klimmen en deze weer op het fietspad hijsen. 

Ik kan hier wel een tuintje beginnen!

Op het werk aangekomen maar eens een lamp erbij genomen. Het resultaat zie je op de foto: kilo's bagger, via de voetengaten zo naar binnen geschept..

Straks maar eens op zoek naar een stoffer en blik, en een stofzuiger, om dat er allemaal uit te halen voor ik weer naar huis moet.

Groet,

Erwin en Tante Lies

Anti-verblindingsscherm en opbergbakjes.

Binnenkort ga ik weer naar het Herfsttreffen, en omdat ik dan wil gaan kamperen moet ik de ruimte in mijn velomobiel zo efficient mogelijk gebruiken. Ik heb al eens gehoord van zelfgemaakte opbergzakken vóór de voorwielen, en velomobiel.nl verkoopt er speciale opbergbakken van €50 per stuk voor, maar ik wilde toch eens kijken of ik het zelf met minder moeite en goedkoper kon doen.

Daarom heb ik bij de Action twee plastic opbergdozen gekocht, en daar één zijkant helemaal van gladgemaakt door de bovenrand er af te zagen. Deze dozen kosten €1,79 per stuk.

Je zou er ook koffiebonen in kunnen meenemen...

Met klittenband heb ik ze vóór de beide wielkasten vastgemaakt, en ze zijn precies groot genoeg om er mijn reserve-buitenbanden in te vervoeren. Links een reserve-achterband, en rechts een reserve-voorband met een deels opgeblazen binnenband erin, voor een snelle bandenwissel bij een lekke voorband.

Smal genoeg om er niks van te merken met fietsen of uitklikken

Ook had ik er last van dat het licht van mijn koplampen binnendoor in mijn gezicht scheen, waardoor het nachtzicht voor buiten de fiets gehinderd werd

Op het omhooggaande frame heb ik, alweer met klittenband, een plaatje kuntstof precies tussen de lampen en mijn ogen geplaatst. Nu kan ik nog net zien dat mijn licht aan is, maar het schijnt niet meer zo in mijn ogen.

Zo is mijn Strada nog iets meer gereed voor de winter, en door de opbergvakken blijft er achter in de fiets meer ruimte voor mijn kampeerspullen.

Handig toch?

Groet

Erwin en Tante Lies

Van nieuwe lagers, en een Superstille Strada

Ik had de laatste tijd het gevoel dat Tante Lies meer lawaai ging maken, met name als ik accelereerde, en dat het vervangen van het kettingwiel onder de stoel maar kort voor vermindering van de symptomen zorgde.  Lang voordat het tandwiel versleten is begint het lager al te rommelen, en de lagertjes zijn niet vervangbaar. Eigenlijk vrat Tante kettingwielen zoals ik drop eet!

Het schijnt dat het zweet van sommige velomobielrijders zo agressief is dat met name de lagers van het kettingwiel daar flink onder leiden. En daarom heb ik dit kettingwiel van Ginkgo besteld, want daarvan zijn de lagers wél vervangbaar.

Het Ginkgo kettingwiel

Ik ontdekte wel dat de boutjes waarmee het kettingwiel in elkaar zit tegen de deelbare ashouder aanliepen, dus moesten er nog een paar afstandhoudertjes gefabriekt worden uit stukjes buis met een binnendiameter van 8 mm, maar daarna kon het kettingwiel prima zijn werk doen.

De achteras en de bijbehorende lagers heb ik ook meteen vervangen, want ook die waren bijna 35000 km oud, dus in Dronten een achteras en drie lagers besteld, en vervolgens de achterbrug uitgebouwd om de oude lagers eruit te tikken en de nieuwe erin te persen.

De nieuwe lagers zitten erin, en het klittenband is vervangen

Ook dat bleek niet voor niets, want één van de drie lagers bleek goed versleten te zijn, en ook op de as waren duidelijke slijtsporen zichtbaar.

Vanmorgen merkte ik hoe stil mijn Strada weer was! Wat een verschil; ik was helemaal vergeten hoe stil een goed lopende velomobiel kan zijn...

Groet

Erwin en Tante Lies

Een slak die zo snel als een Strada gaat

Dit enorme monster trof ik vanmorgen aan op de "motorkap" van Tante Lies.
Ik heb het slakje er maar voorzichtig afgehaald en op een struik gezet.

Eventjes was de slak dus zo snel als een velomobiel geweest, maar ja, die stond stil...

Groet

Erwin en Tante Lies

Als je knipperlichtschakelaar het weer eens begeeft.

Bij mijn Strada is de knipperlichtschakelaar al een keer of wat gesneuveld. Dat is niet zo gek want hij zit op een vrij kwetsbare plek op het stuur waar je er makkelijk tegenaan stoot, en het zijn vrij iele schakelaartjes. Heel vervelend, want als je diep in de fiets zit kun je bijna niet je hand uitsteken (laat staan als je onder schuimdeksel of kap zit).

Reparatie met de soldeerbout bij je stuur in de fiets vind ik altijd een crime, en elke keer dat reparatie weer nodig is wordt het stukje draad waaraan je moet solderen weer wat korter.

Daarom heb ik een tijdje geleden al de schakelaar door een snel vervangbare module vervangen. In de fiets heb ik aan de "draadboom" bij het stuur drie stekkertjes geknepen, en ik heb een kleine module van een schakelaar met drie stukjes draad en drie contrastekkertjes in elkaar gesoldeerd. Gewoon thuis, op mijn gemak, op de werkbank.

Die zit nu ook in de vm-tas

Beetje krimpkous om elk draadje en om het geheel, plus een afdekrubbertje, daarmee is de schakelaar ook wat minder regen- en zweetgevoelig.

Nu heb ik in mijn velomobieltas een extra knipperlichtschakelmodule, en vervangen kan, met niet meer gereedschap dan mijn vingers, binnen een paar minuten, ook aan de kant van de weg.

Eenzelfde losse module heb ik trouwens ook gemaakt voor de extra koplampen die bij mijn spiegels zitten, en die ik ook vanaf mijn stuur bedien.

Groet,

Erwin en Tante Lies

Tante Lies heeft jonkies!

Ik vond de laatste tijd al dat er in Tante's hok nogal wat strootjes en takjes lagen, maar ach daar heb ik verder geen last van, en dat zou ik nog wel eens een keertje opruimen.

Maar, vanochtend toen ik het schuurtje wilde opendoen hoorde ik héél zachtjes, en meerstemmig, toeteren, en daarna het bekende claxongeluid van Tante zelf. Het zou toch niet....

Jawel hoor, Tante Lies had stiekempjes vier jonkies uitgebroed tussen al dat stro, en nu mocht ik de kleintjes ook voor het eerst zien. O, wat keek ze trots uit haar koplampjes!

Mama, mama, mogen we mee??

Ze gingen met zijn vijfjes meteen naar buiten in het zomerzonnetje, maar de kleintjes wilden wel heel graag dicht bij Mama blijven, ook toen ze ging rijden. Als ze heel stil bleven zitten en ik voorzichtig reed bleven ze netjes op de motorkap zitten.

Voor het eerst mee op de motorkap

Ze zijn nog klein, en wielen hebben ze nu nog niet, maar over een tijdje groeien er naar verwachting twee mooie voorwieltjes en een iets groter achterwiel aan elk klein Stradaatje.

Zo, en nu weten jullie dus ook waar de kleine velomobieltjes vandaan komen...

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies 95 jaar!

Vandaag is het precies 95 jaar geleden dat Tante Lies, de naamgeefster van Strada 191, werd geboren in Grootschermer.

Ze is nooit getrouwd, heeft geen kinderen gekregen, en ze is haar hele leven samen gebleven met haar eveneens ongetrouwde broer Dirk, en heeft bijna tot het einde van haar leven onafgebroken in Grootschermer gewoond. Haar oudste broer Freek was mijn opa, en daarmee was Tante Lies mijn lieve oudtante.

Tante Lies was altijd heel sportief; op deze foto uit 1948 staat ze, met de lauwerkrans om haar nek, tussen haar handbal-teamgenoten.

In 2013 overleed Tante lies, 90 jaar oud, maar op 11 juni 2014 werd haar naamgenote opgehaald in Dronten, en sedert die dag heeft ze, alweer heel sportief, alweer ruim 33000 kilometers afgelegd.

Vandaag ben ik eventjes extra Onderweg met Tante Lies!

Groet,

Erwin en Tante Lies

Tante had haar kaartje weer eens nodig

Gisteren op weg naar huis reed ik, zoals altijd, een stuk tussen de auto's, en ik werd ingehaald door een motorrijder die me iets toeriep toen hij me inhaalde. Bij het stoplicht moest hij wachten, en ik ging naast hem staan om te vragen wat er was. Ik kon het al raden: hij vond dat ik op het fietspad moest rijden...
Ik zei hem dat ik daar mág rijden (geloofde hij natuurlijk niet), dus ik vroeg hem of hij de wetstekst wilde zien. "Zet 'm dan daar maar aan de kant", zei hij. Dat hoor je niet vaak als reactie, maar ik vond het prima, en parkeerde de Strada aan de zijkant van de weg.

Nog steeds wist hij zeker dat ik daar niet mocht rijden en dat ik er een bekeuring voor zou krijgen, en ik vertelde dat die dan toch geseponeerd zou worden. Daarop kwam de aap uit de mouw, of liever, de politiebadge uit de jas....

Een politieman, op de motor op weg naar huis, en hij begon over Artikel 5 van de Wegenverkeerswet (je mag geen gevaar of hinder veroorzaken), en ik begon óók over Artikel 5, maar dan van het RVV.

Dit geplastificeerde kaartje zit altijd in mijn vm-tas; hoe handig toch!

Artikel 5 lid 4 kende hij nog niet...

Uiteindelijk werd het een beschaafd en prettig gesprek, waarna ik (over de weg, tussen de auto's) mijn rit hervatte, en deze politieman hopelijk in het vervolg onthoudt dat Tante wel degelijk op de rijbaan mag.

Groet,

Erwin en Tante Lies

Tante Lies voelt zich bescheten

Vandaag uit het werk was ik op weg naar een afspraak bij een bedrijf, toen ik onderweg ineens iets groots met een natte klets op mijn hoofd, zonnebril en lijf neer voelde komen...

Van halverwege de motorkap tot aan de staart onder de drek

Bleggh, een reiger of andere grote vogel had me te pakken met een grote kledder vogelpoep. Mijn hele vizier zat ook onder.

heel het raam zat onder

Een eind verder ben ik langs de vaart gestopt, heb Tante Lies eens goed bekeken, en heb ik een handdoek uit mijn tas natgemaakt in de vaart om de ergste viezigheid van mezelf, mijn bril en de fiets af te halen.

Duizelingwekkende hoeveelheden stront had die rotvogel op Tante en mij gedumpt zeg!

Voordeel van fietsen met bloot bovenlijf: je krijgt geen vies shirtje

En toen ik bij het bedrijf aankwam heb ik eerst gevraagd of ze een wasbak hadden, want ik had nog allemaal kak in mijn nek...

Thuis heb ik uiteraard Tante Lies getrakteerd op een grote emmer sop.

Deze ontmoeting had wat mij betreft wel achterwege mogen blijven.

Groet

Erwin en Tante Lies

Een "Astrekker De Luxe"® voor Tante Lies

Tijdens het recente werk aan de tandjes van Tante Lies bedacht ik dat de astrekker die je nodig hebt om je cassette te vervangen misschien nog wel wat handiger kon, zonder daarbij veel gewicht toe te voegen. Op lange reizen moet de astrekker immers ook mee, want je hebt hem ook nodig als je bijvoorbeeld een spaak in het achterwiel moet vervangen.

Als je achteras niet zo makkelijk loskomt moet je best veel kracht zetten om het stuk aluminium buis vast te houden terwijl je de moer aan het uiteinde ronddraait om de as er uit te trekken. Dat stuk buis kun je dan met de hand vasthouden, maar vooral met een beetje vette jatten lukt dat maar matig. En een grote waterpomptang mee in de vm-tas, dat vind ik weer een beetje zwaar.

Daarom heeft Tante Lies' Astrekker De Luxe een draaibare handgreep, uit te klappen voor gebruik. Een aluminium strip, vastgezet met twee boutjes vormt de greep. De astrekker wordt er nauwelijks groter of zwaarder door.

Met uitgeklapt handvat

Het origineel

Met ingeklapt handvat is hij niet veel groter dan het origineel

Ook heb ik nog een klein taatslager tussen de buis en de moer geplaatst, zodat het uittrekken van de as nog soepeler gaat. Voor een paar Euro gekocht bij  De Lagerboer.

In gebruik.

Het draaien van de moer van de astrekker doe ik nog steeds met een 13 mm (ratel-)sleutel; die moet sowieso mee om de asmoeren- en bouten los en weer vast te kunnen maken.

Deze aanpassing aan de astrekker is vrij simpel te doen.

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies krijgt nieuwe tandjes

Ze is er misschien nog wat jong voor, maar na iets minder dan drie jaar is Tante al aan het wisselen van haar tandjes toe.

De "melktandjes" van Tante Lies

Dat merkte ik bij mijn recente bezoek aan het Drielandenpunt. Dat komt misschien ook omdat ik voorheen niet gewend was aan een derailleurfiets, en mogelijk niet zo netjes schakel(de).

Dus thuis aangekomen heb ik De Orthodontisten in Dronten gebeld met het verzoek alles wat ik nodig had naar me op te sturen. De spulletjes waren er de volgende dag al, lekker snelle service!

Heeft het allemaal bijna 31000 km uitgehouden

Ik ontving dus drie nieuwe X9SL Gold  kettingen, één cassette 11-32, drie nieuwe voorbladen, een kettingrol en een paar veertjes voor mijn rechter gripshift, want daar was de indexveer van gebroken.

Bijna net zo duur als echt goud; hier ligt voor meer dan €100 aan ketting!

Alles was in een paar uurtjes geïnstalleerd, onder andere met dat handige stuk electra-veer wat ik al een paar jaar in mijn velomobieltas heb zitten, te gebruiken om de ketting door de kettingbuis te krijgen.

De Strada heeft nu een grootste achtertandwiel met 32 i.p.v. 28 tanden, dus kan ik nu hopelijk met iets minder moeite de Limburgse heuvels beklimmen.

Oud en nieuw naast elkaar.

De kettinglengte was even pielen, want hij mag niet te strak staan als ik voor en achter op het grootste tandwiel schakel, en niet te los als ik de beide kleinste tandwielen gebruik. Ook kwam ik er achter dat mijn achterderailleur niet op het kleinste achtertandwiel wilde schakelen, ik heb dus al een tijdje 3x8, en niet 3x9 versnellingen gehad. Ook dat was snel aangepast, dus nu is Tante voorlopig weer klaar voor de volgende tig kilometers.

En zo ziet het er nu in het vooronder uit.

Groet

Erwin en Tante Lies

Met zijn zessen naar het Drielandenpunt

Dit jaar had Liever-Liggend-Gouda-Ruud een mooie route uitgezet naar het Drielandenpunt, de Koningsrit 2017.

In dit geval sta ik graag voor (de) paal!

Op woensdag ben ik met Tante Lies alvast naar Gouda gereden, waar ik mocht blijven slapen, net zoals Victor. De volgende ochtend meldden Pim, Douwe en Henri zich al vroeg bij Ruud thuis.

Op Koningsdag om half acht vertrokken we met zijn zessen richting Beesel, benoorden Roermond.
Onderweg hebben we maar weinig van Koningsdag gemerkt; slechts hier en daar was een weg op onze track afgesloten voor de feestelijkheden.

In kolonne

's Avonds kregen we heerlijk eten in onze B&B, en we gingen al om half tien slapen, moe van 180 km fietsen, en vol van eten en (Weizen-)bier.

Onderweg hadden we ook nog wel bekijks

Stukje duwen door mul zand

Vrijdag zijn we redelijk recht naar het zuiden gereden, een stukje door Duitsland afgestoken, tot we in de buurt van Heerlen de eerste echte hellingen tegenkwamen. Dat was wel een stuk steiler klimmen dan ik in de rest van ons platte land gewend ben.

Helaas bleek ik me toch minder goed dan gedacht te hebben voorbereid op al dat klimmen: in de afgelopen 30000 kilometer waren het middelste voorblad en de ketting aardig op elkaar ingesleten, en nu bleek de ketting bij zware belasting niet meer goed op het, hier zo belangrijke, kleinste voorblad te blijven zitten. Af en toe schoot de ketting met harde knallen over de tanden van het kleine blad, en ik werd bang dat ik de ketting zelfs helemaal zou kunnen breken.
Met veel moeite worstelde ik me omhoog naar het hoogste punt van Nederland, snot en kwijl vlogen in het rond, en met een vieze klodder op mijn linkerspiegel haalde ik het!

Gehaald!

Vanaf dat moment durfde ik niet meer op mijn kleine voorblad te schakelen. dat was in eerste instantie geen probleem, we gingen immers toch naar beneden. Daarbij ging ik met 79 km/h van de heuvel af, voor mij een nieuw record.

Na al dat afdalen kwam er toch weer een steil stuk om Aken-Laurensberg in te rijden, en dat op een combinatie van 28 tanden achter en 42 voor. Dat was zwaar!! Meer krachtsport dan fietsen.

Het zwaarste stukje wat mij betreft.

Gelukkig kwam aan al dat klimmen ook weer een eind, en we konden weer terug naar onze B&B.

Zaterdag zijn we weer richting Gouda gegaan, met af en toe een RIS-je, af en toe een (plas-)pauze, en toen we net over de Lekbrug bij Vianen waren bleef de achterderailleur ineens niet meer in de gekozen versnelling staan. De hele indexering leek wel weg!

Even "de geit verpinnen", zoals Douwe dat zegt.

Met de hand moest ik de draaigreep, tegen de veerkracht van de derailleur in, op zijn plek houden, anders ging hij meteen naar de zwaarste versnelling (en het kleine voorblad kon ik niet meer gebruiken....). Nog een kilometer of veertig moest ik zo naar Gouda rijden. Victor bood nog aan om daar te kijken of we er iets aan konden doen, maar ik wilde het maar zo laten tot ik weer thuis was; het reed niet makkelijk, maar ik kon er tenminste mee thuis komen.

Thuis bleek het indexveertje van de achterderailleur-versteller gebroken, een onderdeel van een paar centimeter waar een stukje van 2½ mm van is afgebroken...

Als dit veertje breekt ben je de pineut...

Na 604 kilometer was ik zaterdagavond om half negen weer thuis.

Ondanks een beetje materiaalpech vond ik het een fantastische tocht, heel gezellig met zijn zessen, en zowel Tante als ik verheugen ons al op een volgende keer. Heel veel dank voor Henri, Pim, Victor, Douwe en vooral Ruud!

Onze route.

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies bereikt een hoogtepunt

Vandaag heeft Tante Lies het hoogste punt van Nederland bereikt waarover later meer.

Groet uit Limburg

Erwin en Tante Lies

Tante Lies ziet sterretjes.

Ik had geen zin om te wachten tot ik eindelijk weer een ster op de Schaal van Wilco erbij mocht plakken, en daarom ben ik op zoek gegaan naar een nog betere en snellere manier om de kilometerstand van Tante Lies omhoog te krijgen.

Ik ben er bijna...

Opperste concentratie

Daar komt íe

Gelukt. Weer een kilometer erbij!!

Je ziet de derde ster al naderbij komen...

Maar alle gekheid op een stokje met reflecterende elementen en ledjes, ik ben vandaag écht over de 30.000 km heen gegaan, dus die derde ster zit er met recht op!

En hier komen dan de gebruikelijke foto's:

Nu voor het echie.

En we zijn er. Op 52°15'54.4"N 4°38'03.7"E 

En nu op naar de 1e "Om de Wereld-Bol", de 40075 km!

Groet

Erwin en Tante Lies