Tante en het kale oude mannetje...

Mijn 15 seconds of fame, en dan gebruiken ze juist dat als titelcitaat...

Filmpje op AD website

Hopelijk is iedereen dat weer gauw vergeten...

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante Lies krijgt haar veer terug.

In mijn eerdere blogpost schreef ik hoe ik spinnend naar huis moest omdat de parallellogramveer van mijn achterderailleur was gebroken. Daarna beschreef ik hoe ik met veel moeite een andere derailleur monteerde (waarbij ook een aantal nare vloeken mijn mond ontglipten en het gehele huis met kettingsmeer bezwadderd werd). In een reactie op dat bericht schreef Mick dat ik de ketting helemaal niet had hoeven openmaken, en dat heb ik goed in mijn oren geknoopt.

Een paar dagen later was Wilco die eigenlijk in de Bak hoort te zitten bij mij thuis, en omdat hij toch een nieuwe achterband bij Velomobiel.nl moest bestellen vroeg ik of zij misschien een veer konden meesturen. Ik wilde tóch proberen de oude derailleur te repareren, want ik vond het zonde een derailleur van €175 weg te gooien. En aan alles zag je toch dat kwaliteits- en gewichtsverschil met een derailleur die meer dan €100 minder kostte.

Een paar dagen later kon ik bij de receptie van Wilco's werk een klein pakketje met twéé veren ophalen. Dat was aardig!

Het lijkt de snor van Salvador Dali wel!

Ik ging er bij thuiskomst meteen mee aan de slag, verwachtend dat het een lange, mogelijk vergeefse, worsteling zou worden, maar tot mijn stomme verbazing was het een werkje van vijf minuten om de veer in het parallellogram te spannen. Eén kant van de veer haak je zo op zijn plek, en door een stuk ijzerdraad, door het parallellogram heen, achter het andere uiteinde van de veer te haken, kon ik de veer op de goede plek inhaken. De truc was om het ijzerdraad in de bankschroef vast te zetten, zodat ik twee handen vrij had om de derailleur vast te houden en de veer uit te rekken.

De derailleur met een van de twee veertjes.

Beetje lastig fotograferen met één hand, maar het ijzerdraadje om het haakje van de veer is wel te zien.

De volgende ochtend heb ik de gerepareerde derailleur weer in Tante gemonteerd, deze keer inderdaad zonder de ketting te openen. Even afstellen, en de mooie SRAM X0 doet het weer als vanouds.

De veer zit er weer in.

Derailleur weer op zijn plaats in het achteronder.

Dus nu heb ik in de reserve-onderdelen-bak een bijna nieuwe achterderailleur (net geen 200 km gebruikt) en een extra losse parallellogramveer. Maar dat geeft niet, want Tante Lies schakelt weer als vanouds. 

Groet, wie weet tot ziens bij de Oliebollentocht,

Erwin en Tante Lies

Dat ging maar net goed vanmorgen....

Vanmorgen ging het maar net goed onderweg....

Ik had daar zomaar de Hoofdvaart in kunnen gaan.
Of tegen een boom.

Uiteindelijk toch veilig op mijn werk aangekomen, met een gemiddelde van 26 km/h.

Groet

Erwin en Tante Lies

Tante, kom even binnen!

Zoals ik in mijn vorige blogpost had geschreven was de veer van Tante's derailleur gebroken, en ik was al spinnend naar huis gekomen. 

De weersverwachting was niet zo best, dus moest de Strada, voor het eerst, toch maar het huis binnen. Dat ging alleen als ik de voorwielen eraf haalde, en de carrosserie schuin hield, en dan met hooguit een paar millimeter speling.

Staat best leuk, zo midden in de kamer, toch?

Daar heb ik een tijdje flink zitten klooien om de derailleur te vervangen. In zo'n donkere huiskamer zie je natuurlijk bijna niks in het achteronder van de fiets, maar een flinke led-bouwlamp bracht uitkomst. 

De oude en de nieuwe. De nieuwe is wel weer 100g zwaarder

Het uiteinde van de ketting, die ik had losgemaakt om hem door het kooitje van de nieuwe derailleur te halen, floepte de kettingbuis in, en ik kreeg hem niet meer te pakken. De trekveer moest er aan te pas komen om de ketting weer door de buis te halen. Toen ik daarna de boel gemonteerd had en controleerde bleek de ketting een halve slag gedraaid te zitten. Weer losmaken dus, en nu wel goed vastmaken. Daarbij kon ik meteen nog wat bagger uit de kettingbuis halen die er bij mijn laatste offroad-expeditie in was gekomen.

En daarna moest Tante het huis weer uit, wederom zonder voorwielen. Hoe kon ik dat nu eens doen zonder haar mooie laklaag te beschadigen? Je zou het breedste punt moeten afschermen met iets. 

Een blik in de linnenkast bracht uitkomst: daar lagen genoeg oude handdoeken om de flanken van de fiets op het breedste punt af te schermen.

Zou ik zo sneller gaan op de rechte einden?

Met een beetje gewurm kwam Tante weer door de voordeur. 

Op blokken, in afwachting van de voorwielen

Buiten werden de voorwielen weer gemonteerd, en nu was de klus wel zo'n beetje klaar.

Straks nog even een proefritje maken, om de derailleur-afstelling te controleren en eventueel bij te stellen.

En ik wil toch eens kijken of ik ergens een derailleurveer vandaan kan halen. Die prachtige lichte SRAM-X0 van €170 zomaar weggooien omdat de veer kapot is gaat me echt aan het hart. Iemand tips over de beste plek om zo'n veer te bemachtigen?

Groet,

Erwin en Tante Lies

Tante Lies laat een veer.

Gisteren reed ik op mijn werk de parkeerkelder uit, in laag verzet tegen de helling op, en toen ik op wilde schakelen gebeurde er....niets. De achterderailleur bleef op het grootste tandwiel staan. 

Zou het derailleurkabeltje gebroken zijn? Dan maar de ketting op het grootste voorblad, en kijken hoe het gaat. Matig dus, als een gek ronddraaiend met de benen kwam ik tot 27 km/h, maar zó snel rondtrappen hield ik maar een seconde of tien achter elkaar vol, en dan moest ik weer wachten tot de snelheid afnam tot zo'n 22 km/h, om dan weer opnieuw te beginnen.

Onderweg begon ik me wel te bedenken dat een kabelbreuk niet zo waarschijnlijk was, want dan zou de veer van de derailleur de ketting juist naar het kleinste tandwiel duwen, en dan zou het juist heel zwaar moeten trappen.

Dus toch maar even gestopt en het derailleur-afdekkapje van de Strada af geschroefd. Daar werd mijn vermoeden bevestigd: de titanium veer die het parallellogram van de derailleur naar buiten duwt was gebroken.

De boosdoener.

Zut alors, dat viel tegen, nu moest ik, terwijl het rap duister werd, nog 24 kilometers spinnend naar huis, en mijn gewone route over de weg kon ik niet nemen omdat ik daar veel te langzaam voor was.

Muziekje erbij, en al spinnend op huis aan dan maar, zorgvuldig overal het fietspad nemend.

Op een kilometer of drie voor ik thuis was vond ik wel dat Tante wat waggelend over drempels ging... Het zou toch niet?

Jawel hoor, ook nog een lekke band erbij. Merde!

Als een slak kwam ik nog net thuis, waar ik de derailleur er in een minuut of wat afgeschroefd had. Onderweg had ik Theo van Velomobiel.nl al gebeld om te vragen of de veer te vervangen is. Dat schijnt niet te kunnen, dus vroeg ik hem meteen een nieuwe derailleur op te sturen. Die is vandaag al bezorgd. Service!!

De komende dagen wordt het koud en nat, dus ga ik toch maar eens proberen Tante Lies door de voordeur het huis in te krijgen. Dat kan eigenlijk nét niet, maar als ik haar voorwielen er af haal lukt het hopelijk net wél. Dan kan ik droog en warm aan het inbouwen en afstellen van de nieuwe derailleur werken.

Zonde als je een hele mooie dure derailleur moet weggooien

Wordt vervolgd....

Groet

Erwin en Tante Lies